Μετά την εκπαίδευση και εργασία ως ξυλουργός και εκπαιδευτικός, η ζωή στην Κρήτη μου επέτρεψε να συνδυάσω το χειροτεχνικό επάγγελμα με τη δημιουργικότητα.
Το ξύλο για μένα ήταν πάντα περισσότερο από ένα απλό υλικό εργασίας. Αντιπροσωπεύει τη “Φύση” στην ποικιλομορφία και την ομορφιά της. Αρχικά, η λειτουργικότητα και η χειροτεχνία επικρατούσαν στα μοναδικά κομμάτια μου, μέχρι που μπόρεσα να αφήσω το ξύλο να μιλήσει από μόνο του. Ένα νεκρό δέντρο ή ένα ξύλο που βρίσκω στην παραλία ή ένα μικρό βράχο από τα βουνά, είναι αντικείμενα που με “μιλούν” και τα παίρνω μαζί μου για τα μελλοντικά μου έργα. Η αλληλεπίδραση διαφορετικών υλικών, επιφανειών και σχημάτων που υπάρχουν στη φύση, είναι η έμπνευση για τη δημιουργία μου, ενώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου δημιουργό, αλλά ένα εργαλείο για την αναζωογόνηση και αποκάλυψη της προοριστικότητας του ξύλου. Τα ξυλουργικά αντικείμενα διακυβεύουν μια διαρκή μεταμόρφωση κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας τους, μέχρι το ξύλο να αναπνεύσει και να παρουσιαστεί ξανά σε νέο σχήμα.
Έργα τέχνης ως υποκειμενικές εμπειρίες αντίληψης
“Τέχνη” βρίσκεται στο μάτι του θεατή και αυτό φαίνεται σε πολλά από τα αντικείμενά μου, όπως στη σειρά “I see, what you don’t see” (βλέπω κάτι που δεν βλέπεις). Οι τίτλοι αυτών των γλυπτών δείχνουν τις εντυπώσεις μου, που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της κατασκευής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε θεατής πρέπει να αντιληφθεί τα ίδια πράγματα.
Το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς, η οπτική γωνία της παρατήρησης αλλά και η υφή της επιφάνειας αναδεικνύουν φυσικά σχήματα και δημιουργούν νέες εντυπώσεις.